Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mieszkam na wsi. Wystarczy, że spojrzę przez okno z mojego gabinetu [w którym siedzę i piszę teraz niniejszą recenzję] i widzę sad. Za nim rozciągają się pola i mój osobisty mini-las. Ten wycinek rzeczywistości daje mi idealne warunki do obserwacji dzikiej przyrody. Sarny, lisy, bażanty, sikorki, wróble, sroki, sójki, dzięcioły… Cóż tu dużo pisać – kocham to.

Gdy więc zapowiedziano „Rozejrzyj się!” Dariusza Dziektarza, książkę o „fascynującym świecie polskiej przyrody”, wiedziałem, że jest to coś, co muszę przeczytać. Zwłaszcza, że publikacja ta traktuje o stworzeniach, które możemy spotkać tuż obok nas: w domu, na podwórku, w ogrodzie, na łące, w lesie czy choćby w zbiornikach wodnych.

„Rozejrzyj się!” jest niesłychanie interesującą książką popularnonaukową. Składa się na nią mnóstwo raczej mało znanych faktów. Autor w każdym rozdziale skupia się na specjalnych zdolnościach, którymi wyróżniają się opisywane istoty. Takie podejście ma swój ogromny plus: lektura jest wciągająca [a przez to praktycznie nieodkładalna].

Ogromnym walorem książki jest również jej przepiękne wydanie. W środku znajdziemy mnóstwo grafik, zdjęć oraz rysunków. Największe wrażenie z zamieszczonych w „Rozejrzyj się!” ilustracji robią jednak zdecydowanie akwarele Aleksandry Stanglewicz. Te otwierają każdy rozdział, pokazując omawianego przedstawiciela polskiej fauny. I – jak dla mnie – są dziełem sztuki samym w sobie.

Reasumując. „Rozejrzyj się!” to niezwykle ciekawa i przepięknie wydana książka. Zarówno do czytania, jak i do oglądania [choć może powinienem – ze względu na ilustracje Stanglewicz – napisać „do podziwiania”?]. Dariusz Dziektarz przybliża nam faunę, którą ze względu na stałą obecność w naszym otoczeniu, możemy przeoczyć. Tymczasem warto poświęcić jej uwagę, gdyż w istocie stanowi ona fascynujący świat polskiej przyrody.

Serdecznie polecam 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Powergraph w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja - oraz filmik ze środka książki - na mojej stronie - link: https://karols.pl/rozejrzyj-sie/

Mieszkam na wsi. Wystarczy, że spojrzę przez okno z mojego gabinetu [w którym siedzę i piszę teraz niniejszą recenzję] i widzę sad. Za nim rozciągają się pola i mój osobisty mini-las. Ten wycinek rzeczywistości daje mi idealne warunki do obserwacji dzikiej przyrody. Sarny, lisy, bażanty, s...

Rozwiń

Zwiń

Ktoś tam się wniebogłosy drze, próbując śpiewać, a czaszkę rozrywa kac. Kapeć w gębie. Obce miejsce. Iwo Król tak wita dzień w jednym z gruzińskich hosteli. W podobnym stanie są prawdopodobnie inni lokatorzy. Jeśli nie spici, to spaleni. Dla niektórych wiadro to stały element dnia. Innym wystarczają czacza i fajki. Jak to na kacu, po otwarciu oczu zaczyna odmalowywać się urwane gdzieś wcześniej życie. Albo zamazane. Myśli o kobiecie. Myśli o tym, że jest się tu, bo chce się coś poczuć. Znaleźć sens egzystencji. O ile jest coś takiego. Póki co, Iwo trwa w postanowieniu, w którym rzucenie wszystkiego i wyjazd w Bieszczady potraktował całkiem dosłownie – z tym, że zamiast Bieszczad wybrał Tbilisi…

"Georgia" Mateusza Parkasiewicza oscyluje wokół Iwo, który postanowił uciec przed marazmem, bezsensem i społeczną presją [i dorosłością?]. Codzienność, w której funkcjonuje przenikają media społecznościowe i korporacyjne standardy. Wyidealizowane życia innych ludzi, którymi jest zalewany na Instagramie nijak się mają do jego własnego. Wszelkie znajomości przypieczętowuje kliknięciem na Facebooku, a miłość… czym jest miłość? Być może wyjazd coś zmieni – ale co?

Choć przez większość czasu fabuła jest całkiem sensowna [nawet gdy przypomina bad trip], to jednak ma kilka naciąganych momentów. Chodzi mi tu głównie o końcówkę – rozwiązanie problemów na zasadzie deus ex machina, i to jeszcze w nielogiczny sposób.

Odnoszę wrażenie, że "Georgia" to taka powieść, którą doceni się na pewnym etapie życia. To dziwne uczucie, bo mam tak pierwszy raz, ale czuję, że na książkę Parkasiewicza jestem… za stary.

Mam problem z "Georgią". Z jednej strony, na plus zasługują szeroko rozumiane obserwacje społeczne [mam tu na myśli głównie spojrzenie na los imigrantów], a także język powieści. Z drugiej zaś strony, mam wrażenie, że to ten typ książki, który wpadł mi do głowy jednym okiem, by za chwilę wylecieć drugim. Pomimo egzystencjalnego zacięcia, zabrakło mi w książce Parkasiewicza – o dziwo – głębi.

Egzemplarz książki otrzymałem od Instytutu Literatury w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/georgia-mateusz-parkasiewicz-recenzja/

Ktoś tam się wniebogłosy drze, próbując śpiewać, a czaszkę rozrywa kac. Kapeć w gębie. Obce miejsce. Iwo Król tak wita dzień w jednym z gruzińskich hosteli. W podobnym stanie są prawdopodobnie inni lokatorzy. Jeśli nie spici, to spaleni. Dla niektórych wiadro to stały element dnia. Innym w...

Rozwiń

Zwiń

Jak sam tytuł „Duchowego przewodnika po Polsce, czyli 101 wycieczek z dreszczykiem” Martyny Skibińskiej wskazuje, jest to przewodnik. Przewodnik, dodam, dość nietypowy, bo oprowadzający Czytelniczki i Czytelników po miejscach niezwykłych: opętanych, nawiedzonych, naznaczonych ektoplazmą czy innymi nadprzyrodzonymi emanacjami. Zawarte w „Duchowym przewodniku po Polsce” treści to kopalnia interesujących historii i ciekawostek. Te odnoszą się nie tylko do elementów nadnaturalnych, ale również do przeszłości konkretnych miejsc, zdarzeń i postaci.

Książka została podzielona ze względu na województwa. To bardzo dobra decyzja, bo znacznie ułatwia planowanie wycieczek. Na plus zasługuje także zamieszczenie na końcu każdej atrakcji namiarów: czy to adresu i danych kontaktowych, czy też współrzędnych geograficznych [gdy mowa o jakimś miejscu położonym np. w szczerym polu czy innej, niedostępnej kniei].

Na uwagę zasługuje przepiękne wydanie, bogato ilustrowane przez Dominikę Czerniak-Chojnacką. Zamieszczone w książce ilustracje zdają się być integralną częścią przewodnika.

Na stronie Dwóch sióstr, widnieje informacja, że za lekturę przewodnika najlepiej zabrać się, gdy ma się przynajmniej dziesięć lat. Młodszym osobom odradzam sięganie po niniejszą pozycję. To o tyle istotne, że zawarte w środku treści [duchy, wampiry czy inne monstra], mogą rzeczywiście napędzić strachu.

I co najważniejsze - można czytać nawet bez planowania wycieczki 😉

Rewelacja, koniecznie przeczytajcie. 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Dwie Siostry w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/duchowy-przewodnik-po-polsce/

Jak sam tytuł „Duchowego przewodnika po Polsce, czyli 101 wycieczek z dreszczykiem” Martyny Skibińskiej wskazuje, jest to przewodnik. Przewodnik, dodam, dość nietypowy, bo oprowadzający Czytelniczki i Czytelników po miejscach niezwykłych: opętanych, nawiedzonych, naznaczonych ektoplazmą cz...

Rozwiń

Zwiń

„[…] PRZEWODNIK JEST OSTATECZNY. RZECZYWISTOŚĆ JEST CZĘSTO NIEPRECYZYJNA.” ~ „Restauracja na końcu Wszechświata”, Douglas Adams, tł. Paweł Wieczorek, Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2024, s. 57.

Po wydarzeniach rozgrywających się w „Autostopem przez Galaktykę” [i kilku perturbacjach po drodze], przed naszymi bohaterami staje pytanie równie wielkie, co „Wielkie pytanie o życie, wszechświat i całą resztę”: gdzie we wszechświecie można zjeść najlepsze jedzenie?

„Restauracja na końcu Wszechświata” właściwie zaczyna się tam, gdzie kończy część pierwsza. Akcja – jak poprzednio – jest równie zwariowana, wybuchowa i kuriozalna [zwłaszcza, że w ruch ponownie poszedł zainstalowany w Sercu ze Złota napęd nieprawdopodobieństwa]. Ale…

Odnoszę wrażenie, że drugi tom przygód Artura Denta, Forda Prefecta i spółki jest nieco poważniejszy w wymowie. Oczywiście, na pierwszym planie to nadal przede wszystkim kuriozalna komedia, jednakże gdy zastanowić się nad drugim dnem niektórych zdarzeń [a zwłaszcza końcówką], trudno nie wpaść w zadumę. Czy to zasługa jedynie satyrycznego spojrzenia na konkretne zagadnienia [dotyczy to choćby pewnego dania z tytułowej restauracji]? A może za efekt ten odpowiada poważniejsze potraktowanie przez Douglasa Adamsa tematu czasoprzestrzeni? Trudno powiedzieć.

„Restauracja na końcu Wszechświata” to – podobnie jak poprzednia część – niczym nieskrępowany popis humoru i wyobraźni Douglasa Adamsa. I choć postaci mają teraz ważniejsze[?] sprawy na głowie, ich przygody w dalszym ciągu są absurdalnie kuriozalne. Niekontrolowany śmiech gwarantowany. A gdy zrobi się poważniej, pamiętaj o złotej zasadzie z przewodnika Autostopem przez Galaktykę: NIE PANIKUJ.

Jeśli spodobała Wam się część pierwsza, koniecznie przeczytajcie. Świetna lektura.

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/restauracja-na-koncu-wszechswiata-douglas-adams-recenzja/

„[…] PRZEWODNIK JEST OSTATECZNY. RZECZYWISTOŚĆ JEST CZĘSTO NIEPRECYZYJNA.” ~ „Restauracja na końcu Wszechświata”, Douglas Adams, tł. Paweł Wieczorek, Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2024, s. 57.

Po wydarzeniach rozgrywających się w „Autostopem przez Galaktykę” [i kilku perturbacjach po drodze], ...

Rozwiń

Zwiń

Komandor Carlsen nie spodziewał się, że w kosmicznej pustce trafi na coś takiego. Długi na osiemdziesiąt kilometrów, dryfujący wrak statku kosmicznego. „Nieznajomy”, jak później nazwą go media, posiada w środku wymarłe miasto. Ale to nie wszystko – głębiej dochodzi do niezwykłego odkrycia: sarkofagów, w których spoczywają ciała. Ludzkie ciała…

Okazuje się, że tajemniczy pasażerowie „Nieznajomego” nie są martwi. Carlsen zabiera troje z nich na pokład własnego statku. Cel jest prosty: dostarczyć kosmitów na Ziemię, by tam poddać ich dalszym badaniom. Nikt nie przypuszcza, że odkrycie może stanowić zagrożenie dla gatunku ludzkiego…

***

Akcja „Kosmicznych wampirów” rozgrywa się w 2080 roku, a rozpoczyna od przytoczonej powyżej sceny w przestrzeni kosmicznej. Szybko jednak przenosi się na Ziemię i niewiele ma wspólnego z szeroko rozumianym science-fiction. W ramy powieści wkrada się wątek wampiryzmu, pytania o przeszłość, sporo [mocno umotywowanej fabularnie] erotyki, czy wreszcie czegoś, co chyba najłatwiej określić mianem filozofii egzystencjalnej.

Książka Colina Wilsona zdaje się ewoluować i przeistaczać wraz z postępami w narracji. Wstęp, rozwinięcie i zakończenie utrzymane są w zupełnie różnej tonacji. O dziwo, powieść jest przy tym całkiem spójna.

Pomimo roku wydania powieści [1976] i pomimo nadmiernej eksploatacji tematu po premierze "Zmierzchu" Stephenie Meyer, wampiryzm przedstawiony w „Kosmicznych wampirach” wciąż jest czymś świeżym.

Zestarzał się natomiast sposób przedstawiania postaci kobiecych. Te służą tutaj głównie jako narzędzia: czy to do zaspokajania cielesnych uciech, czy do pełnienia konkretnych ról [matka, sekretarka, uczennica, etc.]. Mężczyźni zaś mają swój męski świat, w którym co rusz popija się drinki. Biorąc pod uwagę dzisiejszą wrażliwość, takie podejście może razić, dlatego polecam brać poprawkę na czas publikacji książki – 1976 rok.

„Kosmiczne wampiry” to nietuzinkowa powieść, którą polecam przede wszystkim koneserkom i koneserom literatury science-fiction. 👍

Książkę do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa IX w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/kosmiczne-wampiry-colin-wilson-recenzja/

Komandor Carlsen nie spodziewał się, że w kosmicznej pustce trafi na coś takiego. Długi na osiemdziesiąt kilometrów, dryfujący wrak statku kosmicznego. „Nieznajomy”, jak później nazwą go media, posiada w środku wymarłe miasto. Ale to nie wszystko – głębiej dochodzi do niezwykłego odkrycia:...

Rozwiń

Zwiń

„Wściek” Magdaleny Salik rozgrywa się w wysoce stechnicyzowanej nieodległej przyszłości. Świat stoi na skraju katastrofy klimatycznej. Zjawiska dawniej uznawane za anomalie, stają się normą. Problem zdaje się dostrzegać jedynie garstka ludzi, a jeszcze mniej próbuje mu przeciwdziałać. Pomysły na poprawę kondycji planety są różne. Dagan porzuca karierę glacjologa na rzecz ekoaktywizmu, a jego żona Marie wskrzesza mamuty. Są jednak osoby, które optują za bardziej radykalnymi środkami, z których ogólnoświatowe blackouty to jedne z lżejszych rozwiązań. Gdy dochodzi do morderstwa pewnej wpływowej persony, zmiany akcelerują. Zbieg losu chciał, że w samym ich centrum znaleźli się Marie i Dagan…

Wykreowana przez Salik wizja świata jutra wydaje się wysoce prawdopodobna. Właściwie, to o czym pisze we „Wścieku” Autorka, to przedłużenie dobrze znanej nam rzeczywistości. Jeszcze większe problemy klimatyczne, rozwój AI i genetyki, wszechobecność mediów społecznościowych… A to tylko góra lodowa zagadnień poruszanych w książce. Czytając „Wściek” trudno nie dostrzec porządnego researchu, a przy tym ogromnego zagęszczenia poruszanych tematów. Tak, Magdalena Salik stworzyła dopracowany pod względem naukowym thriller science-fiction.

Poza solidnymi podwalinami naukowymi, udała się także Autorce intryga i ogólnie – cała akcja. Ta wciąga tym bardziej, im bliżej jest się końca [w tej kwestii jednak nie piszę nic więcej, by nie psuć Wam zabawy].

Bardzo spodobał mi się we „Wścieku” także wątek obyczajowy. Dobrze zarysowane postaci oraz łączące je relacje to coś, co śledziłem z równym zaciekawieniem co główny wątek. Mam tylko jedno ale: jedna fatalnie napisana scena seksu [na szczęście krótka].

Magdalena Salik zawiesiła sobie bardzo wysoko poprzeczkę swoim literackim debiutem. Przyznam szczerze: oczekiwania po „Płomieniu” miałem ogromne. Czy „Wściek” je spełnił? Myślę, że tak – poza tą jedną wspomnianą powyżej felerną sceną, podobało mi się wszystko. Tak więc nic dodać, a jedynie to jedno ująć 😉

Serdecznie polecam👍

Książkę do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Powergraph [współpraca barterowa].

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/wsciek-magdalena-salik-recenzja/

„Wściek” Magdaleny Salik rozgrywa się w wysoce stechnicyzowanej nieodległej przyszłości. Świat stoi na skraju katastrofy klimatycznej. Zjawiska dawniej uznawane za anomalie, stają się normą. Problem zdaje się dostrzegać jedynie garstka ludzi, a jeszcze mniej próbuje mu przeciwdziałać. Pomy...

Rozwiń

Zwiń

Matka gra z synem w piłkę nożną. Widać, że kobieta stara się jak tylko może – chyba robi to po raz pierwszy, bo nie wie, że na bramkę się „strzela”, a nie „kopie”. Nie przeszkadza jej to jednak być, tu i teraz, być może nie być sobą, a być kimś innym, byle dziecko nie czuło, że czegoś mu brakuje. Albo kogoś. Nie wiadomo bowiem, czy ojca można zastąpić wyłącznie odgrywaniem jego roli…
***
Łukasz, czyli główny bohater dramatu Grzegorza Górnego, zajęty jest poszukiwaniem: zarówno ojca, jak i samego siebie. Gdy w końcu go spotyka, zastaje przykutego do łóżka mężczyznę, którego dodatkowo wymazuje choroba alzheimera. Pan Norbert – bo tak zwie się ojciec Łukasza – doświadcza jeszcze ostatnich przebłysków: swojego ojca, siebie jako ojca i swojego syna, lecz nie Łukasza...

„Ojcze mój” traktuje o kryzysie dwojakim: ojcostwa i męskości. Brak figury ojca-autorytetu okazuje się być wystarczający, by zerwać przekazywany z pokolenia na pokolenie system wartości.

Pozostaje pytanie: czy traumy Łukasza można w jakikolwiek sposób generalizować? A może to jedynie dramat jednostki, która doświadcza tragedii indywidualnie i unikatowo?

Myślę, że część problemów, o których pisze Górny da się rozciągnąć na innych ludzi [w domyśle: innych mężczyzn], jednak postrzegam „Ojcze mój” przede wszystkim jako tragedie konkretnych osób: Łukasza, jego matki i Pana Norberta. To niesłychanie kameralna i intymna historia, w której, pomimo socjologicznego zacięcia, główny nacisk został położony na psychikę postaci [na co wskazywać może choćby sam tytuł; w końcu „ojcze mój”, a nie „ojcze nasz”].

Warto przeczytać i przemyśleć. Polecam. 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/ojcze-moj-grzegorz-gorny-recenzja/

Matka gra z synem w piłkę nożną. Widać, że kobieta stara się jak tylko może – chyba robi to po raz pierwszy, bo nie wie, że na bramkę się „strzela”, a nie „kopie”. Nie przeszkadza jej to jednak być, tu i teraz, być może nie być sobą, a być kimś innym, byle dziecko nie czuło, że czegoś mu b...

Rozwiń

Zwiń

Trafia się w czytelniczym życiu na takie książki, które również trafiają, ale w nas – całkiem nieoczekiwanie i w nasze najwrażliwsze struny. Poruszają uśpione na co dzień emocje [a czasami i przeżycia], zmuszając je do wyjścia na zewnątrz – często pod postacią wilgotnych oczu. Tak właśnie jest z powieścią Genki Kawamury „Sto kwiatów”.

Ale po kolei:
Zaczyna się jak u Hitchcocka, najpierw jest wstrząs, a później tylko napięcie rośnie. Zostajemy bowiem wrzuceni na głęboką wodę – doświadczamy przebłysków mającej zgasnąć Yuriko. Niby nic takiego się nie dzieje: spodziewa się przyjazdu syna i chce mu przygotować kolację…

Chwilę później rzeczywiście zjawia się oczekiwany syn, Izumi. Matki jednak nie ma w domu. Zastaje on za to nieporządek, chaos i chłód. Coś się nie zgadza….

***
„Sto kwiatów” przeprowadzają – i poniekąd doświadczają – nas, Czytelniczki i Czytelników przez obraz choroby alzheimera. Ta, początkowo jakby umyślnie niezauważona, sączy się powoli. I gdy w końcu symptomy wzbierają już na tyle, że nie sposób ich dłużej negować, dochodzi do ujawnienia – nie tyle diagnozy, co po prostu wyroku.

„Słowo „alzheimer” jakoś nie łączyło mu się z jego matką. Brzmiało jak coś bardzo odległego, nierealnego, istniejącego tylko w świecie mitycznych przypowieści.” ~ „Sto kwiatów,” Genki Kawamura, tł. Wiktor Marczyk, s. 85.

Poza obrazem choroby, Kawamura porusza – często do bólu szczerze – temat rodzicielstwa, czy wchodzenia w nowe role. Poznajemy odczucia i dylematy targające postaciami, którym przychodzi być kimś, kim do tej pory nie byli: ojcem, matką, czy choćby opiekunem.

Przy tym wszystkim, „Sto kwiatów” to powieść niesłychanie lekka stylistycznie: przez nią niemal się płynie, a forma idealnie gra tu z treścią.

Zachwyt.❤ Serdecznie polecam.👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/sto-kwiatow-genki-kawamura-recenzja/

Trafia się w czytelniczym życiu na takie książki, które również trafiają, ale w nas – całkiem nieoczekiwanie i w nasze najwrażliwsze struny. Poruszają uśpione na co dzień emocje [a czasami i przeżycia], zmuszając je do wyjścia na zewnątrz – często pod postacią wilgotnych oczu. Tak właśnie ...

Rozwiń

Zwiń